افزايش رقابت همراه با رشد سريع فناوري هاي اطلاعاتي جديد، بيش از پيش كسب و كارها را وادار نموده است كه به سيستم هاي اطلاعاتي (IS) تكيه كنند. غالب اوقات تصور مي شود كه استفاده درست فناوري اطلاعات براي پشتيباني از تصميم گيري مي تواند سلاح قدرتمندي براي مزيت هاي رقابتي باشد. بدين جهت، سيستم هاي پشتيباني تصميم گيري (DSS) و سيستم هاي اطلاعاتي اداري (EIS) از جانب محققان و متخصصان توجه زيادي را به خود جلب نموده اند. در سال هاي اخير صدها برنامه كاربردي گزارش شده است و مقالات زيادي منتشر گرديده اند.

مفهوم DSS قبل از EIS پديد آمد. در سال هاي اول، DSS بعنوان سيستم هاي اطلاعاتي مبتني بر كامپيوتر تعريف شد كه پشتيباني از تصميم گيرندگان در يك زمينه خاص را هدف قرار مي داد. يك DSS معمولي بايستي داراي سه معيار باشد:

1- پشتيباني نه جايگزيني تصميم گيرندگان؛

2- پرداختن به مسائل تصميم گيري نيمه ساختار يافته؛ و

3- تمركز بر اثربخشي نه كارايي تصميم گيري.

آلتر (1977) دسته ي وسيعي از سيستم هاي داراي خصيصه هاي فوق را به دو مقوله طبقه بندي كرد: داده محور و مدل محور. يك DSS داده محور، انتخاب، جمع آوري و تحليل ساده ي داده ها را فراهم مي آورد، درحاليكه يك DSS مدل محور، شبيه سازي يا ديگر مدل هاي تصميم گيري رياضياتي پيچيده را براي پشتيباني از تصميم گيرندگان ارائه مي دهد. بعدها EIS بعنوان گونه ي خاصي از سيستم داده محور معرفي گرديد. آنها اطلاعات داخلي و خارجي يكپارچه را فراهم مي آورند و بواسطه يك فاصل گرافيكي كاربر دوستانه و خيلي منعطف، اطلاعاتي را براي مديران ارشد به شيوه اي بهنگام ارائه مي دهند (Rockart and DeLong, 1988).